Rash
Door: Astrid
Blijf op de hoogte en volg Astrid
06 Januari 2007 | Australië, Innisfail
Maandagavond op Magnetic Island hebben we afscheid genomen van iedereen en iedereen heeft nog in mijn paarse boekje geschreven, daarna zijn we vrij snel naar bed gegaan.
Dinsdagochtend was het snel tas inpakken, snel nog even checken hoe laat mijn bus ook alweer precies ging en toen was het echt tijd om te vertrekken.
Ingrid maakte de last minute beslissing om ook met ons te vertrekken en met Marije mee te gaan naar Aerlie Beach (ik ben even vergeten hoe je het schrijft hoor). De boot was niets geworden, Geoff nam zijn telefoon niet meer op en we hoorden ook wat horror-verhalen over mannen die onschuldige vrouwen met mooie verhalen meelokken op zee en als ze dan eenmaal op open zee zijn ineens veranderen in enge verkrachtende mannetjes. Leek Ingrid en Marije toch niet zo'n goed plan eigenlijk ;-)
Het afscheid met Marije en Ingrid viel wel zwaar. We hebben toch een flinke tijd met elkaar opgetrokken en hebben een geweldige tijd gehad. Maar met de belofte veel te bellen en te mailen zijn en een hele dikke knuffel zijn we toch uit elkaar gegaan.
Terug in Innisfail begon voor mij woensdagochtend de werkweek. Meteen de leukste dag van de week, packing day. Ik heb dus de hele dag rondgecrosst, van de tank naar de haken, naar het dozen stapelen en weer terug naar de tank.
Ik deed eigenlijk het werk van 3 personen in mijn eentje. Er waren namelijk 3 nieuwe werknemers. 3 aboriginal werknemers. Nu ben ik helemaal niet racistisch, echt niet, maar 2 van de 3 waren zo ongelofelijk lui dat ik me vreselijk aan ze ergerde. En laat ik nu net met die 2 samen moeten werken....
Een van de twee, Sem, moest de trossen aan de ketting hangen, de zakken en de chemische kaartjes erafhalen en de lege stronken in de shredder mikken. En dan als bijklusje moest ie mij helpen aan de tank, bananenhanden rechtopzetten.
Alle bananenhanden stonden zo (((((((((, dat kon hij ook zien, wat doet die oen? Hij gaat ineens de handen zo )))))))) neerzetten. Nou goed, na 3 keer uitleggen snapte hij dat ook. Maar hij vond het wel comfortabel daar aan die tank geloof ik, want hij bleef er staan. En ik zag de rail maar leger en leger worden, want ik liep wel steeds heen en weer om de lege stornken in de shredder te gooien, maar geen reactie van hem hoor.
Alleen na een voorzichtige suggestie van mij liep hij even naar de trossen om die op te hangen. Niet uit eigen initiatief hoor! Je zou eens teveel doen.
Uiteindelijk stond ik zelf dan maar de trossen van ruim 50 kilo te tillen en aan de ketting te hangen, ik moest toch iets, het was niet mijn taak/plaats om Sem te zeggen wat hij moest doen en klikken is niet mijn ding.
Mark zag dat ik die trossen tilde en was 'not amused'. Ik ben namelijk een meisje (echt waar?!) en ik 'mag' dat helemaal niet, dat is veel te zwaar voor mij (eh ja, daar was ik ook al achter). Ik moest me bij mijn tank en bananenhanden houden en Sem moest dit doen.
Nou.. het hielp zo'n 10 minuten denk ik, die preek van Mark, daarna was het kwartje weer op bij Sem en kon ik weer heen en weer gaan crossen. Maar deze keer was Barry er, mijn held, en hij hing de trossen aan de ketting.
De ander van de 2 moest de dozen stapelen. Dat moet een beetje zoals een blokkentoren. Eerst leg je 6 dozen zijwaarts neer en dat 2 keer, daar komt dan een rij bovenop met 6 dozen in de andere richting, vervolgens weer 2 keer 6 dozen zijwaarts enz enz.
Dat baantje is het makkelijkste van het hele packingproces (behalve dan misschien het tractorrijden), maar het was toch te moeilijk en te zwaar voor hem. Hij snapte niet hoe je de dozen moest stapelen en hij vond het ook wel heel erg zwaar (terwijl je gewoon een hefsysteem hebt waardoor je niet hoog hoeft te tillen). HIj vond het echt te zwaar. Net voor lunch was hij er dan ook zo slecht aan toe dat ie naar huis is gegaan.
Voor lunch, toen ie het nog net aankon, stapelde hij de dozen zo scheef dat ik steeds een oog op de stapel hield om hem te vertellen dat hij nu zijwaarts moest stapelen en nu weer in de andere richting, maar het kwam maar niet over geloof ik. Pfff. Ach nouja, ze waren verder best aardig, maar die luie instelling....
De derde, Kevin, is echt een erg harde werker en aardige kerel, met hem kon ik het meteen wel goed vinden, hij snapte tenminste ook dat 2 plus 3 5 is.
Ik was donderdag helemaal blij, want ik kreeg me toch een stapel complimentjes!
Deano bleef vragen wanneer ik in bikini naar het werk zou komen. Mijn antwoord: 'Only if you come in bikini too'.
Toen ik daarna vroeg waarom hij dat dan wilde zei hij: "Because you have such a nice ass!" Hihi, was wel leuk om te horen.
Vervolgens zat ik in de U bij Mark en vroeg Mark hoe lang ik bleef. Hij was zo blij dat ik weer terug was dat ik nu maar heel lang moest blijven. Want ik had woensdag weer laten zien dat ik een erg harde werker was.
's Avonds vertelde Steve nog dat Mark had gevraagd of ik niet eerder terug kon komen van Magnetic Island, ze misten me op het werk ;-)
Donderdag en vrijdag waren ongelofelijk eentonig op de farm; ik heb maar 2 dingen gedaan: stringen en tegelijkertijd prunen. Volgens mij had ik al eens uitgelegd wat dat was, maar voor de zekerheid nog een keer; Prunen is het afbreken van de onderste 3 handen aan een stronk. Zoals Mark het zei; "een boom denkt; 'ik kan 12 handen produceren' maar wij helpen de boom dan, door er 3 af te breken zodat de boom extra energie in de andere 9 handen kan stoppen zodat die mooi groot worden". Dat afbreken gaat trouwens niet met mesjes ofzo, maar gewoon met je handen, en da's nog best lastig, want de helft van de tijd moet je op je tenen staan om er bij te kunnen komen.
Stringen is (stro)touwtjes tussen de bomen spannen aan de tegenovergestelde kant van de tros zodat de bomen elkaar overeind houden.
Anderhalve dag stringen doet zeer aan je vingers, want dat touw snijdt echt in je vingers, zeker als je het iedere keer strak moet aantrekken.
Bij mij was er nog een extra complicerende factor; ik had op Magnetic Island wat Rash (uitslag) op mijn linkeronderarm gekregen. Het zag eruit als rode bultjes, niks ergs dacht ik, gewoon warmte-uitslag, trekt vanzelf weer weg als ik 's nachts in een airco-kamer slaap. Dat had ik wel vaker gehad en dat ging vanzelf weg.
Tot afgelopen maandagochtend. Een van de bultjes zag er een beetje uit als een blaartje en sprong spontaan open. Ach niks aan de hand dacht ik nog, trekt wel weg. Maar nee hoor, de dag erna had ik al 3 van die open blaartjes. En jeuken dat het deed!
Woensdag met werk waren het er alweer meer en had ik er voor de zekerheid maar een zakdoek omheen gebonden zodat er geen vuil en zon bij kon. Woensdagmiddag ben ik even de drogist/apotheek binnengelopen waar ik wat Antiseptic Ointment meekreeg, daar zou het mee weg moeten gaan. Als het niet wegging binnen een week moest ik maar naar de dokter.
Nou dat klinkt duur, Antiseptic Ointment! Het is gewoon ordinaire betadinezalf (en het werkte niet).
Donderdagochtend heel vroeg dat spul erop gesmeerd en daarna weer een zakdoek eromgeknoopt. Met stringen en prunen moet je heel soepel zijn met je polsen, maar aangezien die zakdoek half om mijn pols zat was dat een stuk lastiger voor mij. Maar ik heb me erdoorheen geslagen hoor.
Vrijdag was het nog erger geworden en ik had eigenlijk donderdag al besloten dat ik vrijdagmiddag richting dokter zou gaan. Mijn arm zag eruit alsof ik berenklauw over mijn arm had lopen smeren. Een grote open wond die ongelofelijk jeukte met nog wat blaartjes ernaast.
Ondertussen had Steve me nog een heleboel horrorverhalen lopen vertellen over mensen die dat soort uitslag hadden en helemaal onderkwamen te zitten, tot in hun gezicht.
Ik heb Steve uiteindelijk verteld zijn kop te houden, want ik werd helemaal gek van die horrorverhalen.
Vrijdagmiddag ben ik bij de dokter binnengelopen, alwaar ik eerst een complete checkup kreeg, ik weet nu hoe zwaar ik ben (60,5 kilo), hoe lang ik ben (kleiner dan in mijn paspoort, slechts 1m77), hoe hoog mijn hartslag is (belachelijk laag, 59 per minuut) en wat mijn bloeddruk is (vergeten).
Uiteindelijk mocht ik dan binnenlopen bij de echte dokter, een hartstikke leuk mens die een blik op mijn arm wierp en zei dat het een bacteriële infectie was. Waarschijnlijk een combinatie van het vochtige warme weer hier, de bananen (sap, chemicaliën en kunstmest) en een bacterie die ik ergens heb opgelopen.
Het was goed dat ik meteen ben binnengelopen, want ik had inderdaad helemaal onder kunnen komen te zitten. Ik zit nu dus aan de antibiotica (vies!) en ik mag iedere dag naar de dokter voor een verbandje met peniciline-zalf.
Het ziet er allemaal ongelofelijk spectaculair uit, want er zit een reusachtig verband om mijn arm, maar het valt allemaal wel mee. Ik hoop er heeeeel snel vanaf te zijn, want dit is geen lolletje.
Zo, ik geloof dat mijn verhaal nu weer lang genoeg is geworden. Hebben jullie ook iets te lezen ;-)
-
06 Januari 2007 - 13:04
Olga.:
Heel indrukwekkend allemaal, vooral dat je zo'n harde werker bent. toch beter op je zelf passen met al die rotzooi van die bananen. Ga je ook nog verder trekken? Ander werk doen etc??? Goed voor je cv.
De kamer van Anne is mooi appeltjesgroen geworden. Ben benieuwd of het laminaat ook zo mooi gelegd is als wij getexed hebben.groetjes Olga. -
06 Januari 2007 - 14:44
Hans Van Berkel:
Je oom Paul S. heeft wel iets weg van die aboriginals, heb ik vandaag bij een verhuizing gemerkt. Had het voor zijn cv blijkbaar niet meer nodig.
Astrid, beterschap!
Groetjes, Hans. -
07 Januari 2007 - 09:27
Finbar:
Heej Astrid! Allereerst alsnog de beste wensen voor 2007, en ten tweede beterschap!
Grtz Finbar -
07 Januari 2007 - 13:06
Mirjam:
Volgens Anne ging het al wat beter met je arm? Anders is zakjes sorteren toch ook een leuke bezigheid!!!Anne is helemaal ver en ingehuisd in Breda.
Het laminaat is prachtig gelegd, net zo mooi als de appeltjesgroene muur, die we vrijdagavond nog groener hebben getexd.Gisteren de hele dag gesjouwd. De woonboulevard kennen we op het duimpje.Ook de verkopers van Ikea,Leen Bakker, Trendhopper, Mediamarkt, de Hema en Blokker kennen Anne nu; ze vertelde dat ze wel 44 trappen hoog woonde.En dat alles dus erg ver omhoog moest worden gesjouwd... Bij de mediamarkt kwam papa nog een verre neef van hem tegen; weliswaar van een andere tak van de van Maanens, namelijk uit het westen van het land.Hij vertoonde ook eenzelfde gelijkenis qua haargroei.We hebben wat foto's gemaakt van de kamer, die zullen we sturen. Het is erg gezellig geworden, variaties hout, groen en wittinten.Vanavond slaapt ze er voor het eerst. Beneden haar woont een DJ die ook in de Melkweg in Amsterdam optreedt.Als hij teveel herrie maakte, mocht ze altijd wat van zeggen.Astrid,doe net als je vader,vertel anderen gewoon hoe ze hun werk moeten doen, stuk gemakkelijker! Veel liefs, Mirjam. -
08 Januari 2007 - 07:45
Nico:
Heey As!
Leuk om te horen dat je het zo goed doet op je werk, altijd fijn als inzet en inzicht beloond wordt door mensen die het opmerken en op prijs stellen. Sterkte met de aboriginals, en ook vooral met je arm!
Liefs, Nico
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley